چون زلف توام جانا در عین پریشانی

چون باد سحرگاهم در بی‌سروسامانی

من خاکم و من گردم من اشکم و من دردم

تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی

خواهم که ترا در بر بنشانم و بنشینم

تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی

ای شاهد افلاکی در مستی و در پاکی

من چشم ترا مانم تو اشک مرا مانی

در سینه سوزانم مستوری و مهجوری

در دیده بیدارم پیدایی و پنهانی

من زمزمه عودم تو زمزمه پردازی

من سلسله موجم تو سلسله جنبانی

از آتش سودایت دارم من و دارد دل

داغی که نمی‌بینی دردی که نمی‌دانی

دل با من و جان بی‌تو نسپاری و بسپارم

کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی

ای چشم رهی سویت کو چشم رهی‌جویت ؟

روی از من سر گردان شاید که نگردانی

Like your hair, my dear, I am in the midst of distress.

Like the wind of dawn, I am in a disheveled state.

I am dust, I am scattered, I am tears, I am pain.

You are the sun, you are the light, you are love, you are life itself.

I want to place you in my arms and sit with you.

So that you may quiet the fire of my soul and extinguish it.

Oh heavenly witness, in both drunkenness and holiness,

I resemble your eye, and you resemble my tear.

In my fiery heart, you are both hidden and estranged [from me.]

In my wakeful eyes, you are visible and concealed.

I am the soft melody of the Oud, you are the one who composes it.

I am the chain of the waves, you are the one who stirs them into motion.

From the fire of your obsession, I have a share in it, and the heart has [one too.]

A wound that is not visible to you, a pain of which you do not know.

The heart is with me, and the soul without you, you do not entrust [to me,] and [yet] I entrust mine [to you.]

Fulfillment from you, and patience from me, I do not take and [yet] you [somehow] do take.

Oh heart of Rahi, toward you, where is the eye that searches for Rahi?

Perhaps you will not turn your wandering face from me.